Τρίτη βράδυ 19 Μαρτίου..Social media, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί στην Κύπρο. Δημοσιοκάφροι και μη, παρακολουθούν λεπτό προς λεπτό την ψηφοφορία που εξελίσσεται στο κυπριακό κοινοβούλιο. Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν και οι βουλευτές καταψηφίζουν το νομοσχέδιο της Τρόικας.
Δε θέλω να κάνω πολιτική ανάλυση αυτής της επιλογής αλλά ούτε και να πιθανολογώ για τις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Θέλω να σταθώ και να κάνω κάποιες παρατηρήσεις όμως σχετικά με όσα ακούγονται από χτες βράδυ, μέσα σε ένα κλίμα επαναστατικού πριαπισμού, υπέρ των Κυπρίων.
Στην Κύπρο έχει επικρατήσει ο οικονομικός ορθολογισμός. Θεμέλιος λίθος του καπιταλισμού είναι η συνεχής συσσώρευση πλούτου.Βγάλε φράγκα-επένδυσε τα -βγάλε περισσότερα φράγκα..Έτσι έκανε και την επιλογή της ανάπτυξης μέσω του ξεπλύματος χρημάτων μέσω τραπεζών με επιτόκια 4% έως 6%.Το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν απλά μια συμπληρωματική επιλογή. Μέσα σε όλο αυτό δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη κι θέση της Ρωσίας μιας κι έχει μεγάλα πακέτα στις Κυπριακές τράπεζες.Και το ποιο βασικό είναι ότι η Κύπρος είναι η μόνη χώρα που μπορεί πια η Ρωσία (αφού έχασε τη Συρία) να βάλει πόδι και να έχει έναν ελέγχο στη Μεσόγειο.
Επίσης κυκλοφορεί η γενικευμένη άποψη ότι δήθεν απόρριψαν την Τρόικα και το Μνημόνιο.Στην Κύπρο δεν κατέρρευσε κάποια πολιτική των Μνημονίων, αλλά η συγκεκριμένη πολιτική του κουρέματος των καταθέσεων. Μια πολιτική που είχε να κάνει με μεγάλους και μεσαίους καταθέτες, ενδιάμεσους μαφιόζων κ.ο.κ. Μια πολιτική που θα στρεφόταν άμεσα ενάντια στις κατώτερες τάξεις και στην εργατική τάξη της Κύπρου, όπως αυτή που ασκήθηκε στην Ελλάδα, παραμένει αμφίβολο αν θα έχει ανάλογες αντιδράσεις. Και το ίδιο ισχύει και για το ρόλο της Εκκλησίας η οποία δεν ξέρω κατά πόσο θα έπραττε το ίδιο αντίστοιχα. Εξάλλου όσοι επικροτούν την "προσφορά" της κυπριακής εκκλησίας θα μπορούσαν να το δουν το ίδιο με το να επικροτούν την επένδυση ενός επιχειρηματία.
Τέλος σχετικά με την απότομη ηρωοποίηση της Κύπρου άλλα ακόμα και τον βουλευτών, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελληνοκυπριακή κοινωνία δεν είναι ακριβώς το πρότυπο μιας κοινωνίας αντιστάσεων και ανατροπών.Τα τελευταία 39 χρόνια, της επίσημης διχοτόμησης, δεν έχουμε δει ούτε καμία φοβερή «αντικατοχική δράση», ούτε και κινήματα επανένωσης του νησιού, αλλά και γενικότερα κοινωνικά ή εργατικά κινήματα.Έτσι κι αλλιώς έχει γίνει κουραστική η επαναλαμβανόμενη γκρίνια για την Ελλάδα που «είναι στον καναπέ», ΚΑΘΕ φορά που γίνεται οτιδήποτε στο εξωτερικό.Το να μπαίνουν στο ζύγι οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις, τα κινήματα που έχουν αναπτυχθεί στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια και να βγαίνουν ελαφρύτερα από μία απόφαση ενός κοινοβουλίου είναι αν μη τι άλλο τραγικό.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν αποτελούν απλές παρατηρήσεις με σκοπό να φρεσκάρουν τη μνήμη όσων βιάζονται να πανηγυρίσουν θριαμβευτικά με οτιδήποτε διαφορετικό βλέπουν τριγύρω. Όπως και να'χει το σημαντικό είναι ότι για πρώτη φορά κοινοβούλιο μίας χώρας του νότου τολμά (ασχέτως κινήτρων) να αψηφά τις απειλές περί εκδίωξης από το ευρώ και να ψηφίζει κόντρα στη θέληση του Βερολίνου.
Επίσης κυκλοφορεί η γενικευμένη άποψη ότι δήθεν απόρριψαν την Τρόικα και το Μνημόνιο.Στην Κύπρο δεν κατέρρευσε κάποια πολιτική των Μνημονίων, αλλά η συγκεκριμένη πολιτική του κουρέματος των καταθέσεων. Μια πολιτική που είχε να κάνει με μεγάλους και μεσαίους καταθέτες, ενδιάμεσους μαφιόζων κ.ο.κ. Μια πολιτική που θα στρεφόταν άμεσα ενάντια στις κατώτερες τάξεις και στην εργατική τάξη της Κύπρου, όπως αυτή που ασκήθηκε στην Ελλάδα, παραμένει αμφίβολο αν θα έχει ανάλογες αντιδράσεις. Και το ίδιο ισχύει και για το ρόλο της Εκκλησίας η οποία δεν ξέρω κατά πόσο θα έπραττε το ίδιο αντίστοιχα. Εξάλλου όσοι επικροτούν την "προσφορά" της κυπριακής εκκλησίας θα μπορούσαν να το δουν το ίδιο με το να επικροτούν την επένδυση ενός επιχειρηματία.
Τέλος σχετικά με την απότομη ηρωοποίηση της Κύπρου άλλα ακόμα και τον βουλευτών, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελληνοκυπριακή κοινωνία δεν είναι ακριβώς το πρότυπο μιας κοινωνίας αντιστάσεων και ανατροπών.Τα τελευταία 39 χρόνια, της επίσημης διχοτόμησης, δεν έχουμε δει ούτε καμία φοβερή «αντικατοχική δράση», ούτε και κινήματα επανένωσης του νησιού, αλλά και γενικότερα κοινωνικά ή εργατικά κινήματα.Έτσι κι αλλιώς έχει γίνει κουραστική η επαναλαμβανόμενη γκρίνια για την Ελλάδα που «είναι στον καναπέ», ΚΑΘΕ φορά που γίνεται οτιδήποτε στο εξωτερικό.Το να μπαίνουν στο ζύγι οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις, τα κινήματα που έχουν αναπτυχθεί στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια και να βγαίνουν ελαφρύτερα από μία απόφαση ενός κοινοβουλίου είναι αν μη τι άλλο τραγικό.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν αποτελούν απλές παρατηρήσεις με σκοπό να φρεσκάρουν τη μνήμη όσων βιάζονται να πανηγυρίσουν θριαμβευτικά με οτιδήποτε διαφορετικό βλέπουν τριγύρω. Όπως και να'χει το σημαντικό είναι ότι για πρώτη φορά κοινοβούλιο μίας χώρας του νότου τολμά (ασχέτως κινήτρων) να αψηφά τις απειλές περί εκδίωξης από το ευρώ και να ψηφίζει κόντρα στη θέληση του Βερολίνου.
