Πόσο θα'θελα μια βραδιά μαζί σου κάτω από έναν ξάστερο ουρανό.
Ξαπλωμένοι λέει κι δύο πάνω σε πράσινο σεντόνι
ν'αγναντεύουμε την βροχή των αστεριών.
Ξέγνοιαστοι μα μήτε και χαμογελαστοί.
Ερωτευμένοι μα μήτε και ευτυχισμένοι.
Χωρίς άγχοι μα μήτε και απροβλημάτιστοι.
Να ακούμε μόνο το θρόισμα των φύλλων και τη βοή της θάλασσας.
Πλημμυρισμένοι από απραγματοποίητα όνειρα και ανεκπλήρωτα θέλω.
Να μη μιλάς μα να σ'ακούω..Να μη μιλώ μα να μ'ακούς..
Να σ'αγαπώ με μια αγάπη ανείπωτη που δε γνώρισε κανείς.
Να μ'αγαπάς με μια αγάπη που δεν αποτυπώθηκε σε κανένα γραπτό.
Κι έτσι να μέναμε για πάντα..
Εγώ κι εσύ..
Ο ουρανός και η θάλασσα..
Η αγάπη κι βροχή..
Τα όνειρά μας και τα θέλω μας...
Αν ζούσε ο Ασλάνογλου και διάβαζε αυτό το ποίημα, ίσως να σου απαντούσε με το παρακάτω δικό του... Και θα ήταν μια μοναδική συνάντηση τρυφερής μελαγχολίας, δεν νομίζεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧορέψαμε
Γραμμές και όνειρα στα φώτα της νυχτερινής αγκάλης
άνοιξη διάχυτη στη γαλήνη των πάρκων
Ουρανός καθάριος
γυμνός από ξέρες και λάσπη
Ακούμε τους ήχους
τα κλαδιά που ακινητούν στην αιωνιότητα
Τα βήματά μας
σ' έναν παλμό ρόδου
Αν και δε γνώριζα το ποίημα, διαβάζοντάς το βρήκα πως όντως ταίριαξε απόλυτα.. Σ'ευχαριστώ..!!
Διαγραφή