Αποσιωπητικά ... ... ...

     Νύχτωσε..Άρχισαν τα πρώτα φθινοπωρινά σύννεφα να γεμίζουν τον ουρανό κι εγώ στέκομαι ακίνητη σε μια γωνιά και γιορτάζω το τέλος του καλοκαιριού. Λαχταρώ τα πρωτοβρόχια, τα μπουμπουνητά και το σφύριγμα του αέρα καθώς περνάει από τις χαραμάδες των παραθύρων.. 

         Είναι κι αυτή η μελαγχολία που έρχεται τώρα τελευταία όλο και ποιο συχνά και συντροφεύει τις μέρες μου. Άλλοτε γλυκιά κι άλλοτε πάλι λίγο πικρή..Σαν την κανέλα που βάζω στον καφέ μου τα πρωινά για να παίρνει άρωμα...

Τέλος εποχής λοιπόν και αρχή μίας άλλης...Ας είναι μόνο αυτό το τέλος.. Ας αρκεστούμε στις αλλαγές που επιφυλάσσει η φύση για τις εποχές κι ας μην αποζητήσουμε άλλες μεγαλύτερες. Εγώ που από παιδί τις λαχταρούσα τώρα τις μίσησα...

      Κι αλήθεια ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις.. εγώ δε μπορώ να πω με σιγουριά αν πράγματι αυτό που θέλω είναι αυτό που μοιράζομαι με τους γύρω μου!Βλέπεις όπως όλοι έχω κι εγώ τα χούγια μου ή τα κολλήματα μου αν θες...

      Δεν ξέρω αν παρατήρησες κάτι που χαρακτηρίζει τα περισσότερα από τα γραφτά μου..Άσε στην άκρη για λίγο τις γνώσεις ή την όποια κουλτούρα σου και κοίτα λίγο ποιο προσεχτικά...Από μικρή λάτρευα να βάζω στις εκθέσεις μου ή σε ότι τύχαινε να γράψω, αποσιωπητικά..!

      Ήταν αυτά που τότε γέμιζαν -ή έστω έτσι νόμιζα- τις λέξεις μου με μυστήριο και μαγεία. Κι αυτά που αργότερα άφηναν υπονοούμενα σε ερωτικές επιστολές και ραβασάκια. Και τα τελευταία χρόνια είναι αυτά που με βοηθάνε να κρύψω όλα αυτά που θέλω να κρατήσω για εμένα...

      Τα αποσιωπητικά λοιπόν κατά κύριο λόγο δηλώνουν ελλειπτικότητα. Φράσεις που ποτέ δε θα ολοκληρωθούν..Παράγραφοι ολόκληρες που δεν φτάσανε ποτέ μέχρι το τέρμα...Όσο κι αν μεγάλωσα εξακολουθώ να κρύβω πίσω από αυτά τον μαγικό μου κόσμο...

      Ίσως λοιπόν γι'αυτό και να μ'αρέσουν τόσο!Γιατί και στην πράξη τα βήματα μου μια ζωή ανολοκλήρωτα ήταν,δισταχτικά. Πάντα έκρυβαν ένα μυστήριο, μια αβεβαιότητα για τη συνέχεια..Ίσως να φταίει που ποτέ δεν τόλμησα να ονειρευτώ την άλλη άκρη..το τέρμα..τον προορισμό...!

      Ας αφήσουμε για απόψε εμένα..Όσο για εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι από τις λίγες φορές που δε μ'απασχολεί ούτε ποιος είσαι, ούτε κι κριτική σου. Κι αν με κατάλαβες πάει να πει πως κάπου μέσα σου κρύβεις κι εσύ λίγη από αυτή τη γλυκόπικρη μελαγχολία..

      Αν πάλι όχι συγχώρα με...μα απόψε τα αποσιωπητικά μου θέλησαν να δώσουν λίγο χώρο στην  ψυχή να πλησιάσει τα ποιο απόκρυφα σημεία τους!