Θέλω να γίνω ζωή μέσα στα πεθαμένα μου πνευμόνια...

Θέλω να βρω υπόγειο σκοτεινό
να μείνω εκεί για πάντα..ως το τέρμα.
Μοναχικά, χωρίς παρέες και φωνές..
χωρίς τις ψεύτικες ζωές και τα καλά σας.

Δε θέλω έπιπλα, κουρτίνες κι ομορφιές
μόνο μια λάμπα κίτρινη, ξεθωριασμένη.
Να συντροφεύομαι όλη τη νύχτα από σκιές
μα το ξημέρωμα να με αφήνουν μόνη.

Να ξύνω με τα νύχια μου τους τοίχους
μέχρι να γίνουν κοφτερά μαχαίρια..
Θα καταφέρω λέει μια μέρα
να τα καρφώσω με θυμό στα ψόφια κορμιά σας.

Να δοκιμάζω τις κραυγές μου στο σκοτάδι
μέχρι να γίνουν φριχτά ουρλιαχτά.
Δε θα μ' αντέχουν τότε πια τ' αφτιά σας
και θα χαλάω με αυτά τις ήρεμες νυχτιές σας.

Να σπάσω την ησυχία σας θέλω...
Κάθε νύχτα μιλάτε, γελάτε, κοιμάστε, πηδιέστε..
Πάντα ήσυχα..πάντα πνιχτά..
πάντοτε κρυμμένοι και ασφαλείς ..πάντα..

Να μην φοβάμαι θέλω...
Να μην ησυχάζω...
Να μην κρύβομαι...
Να μην σας μοιάσω...

Να γίνω ο φόβος...
Να χαλάσω την ησυχία σας...
Να κρύβεστε όταν θα ουρλιάζω..
Να ντρέπεστε για το σημείο που με φτάσατε..

Μια μέρα θα γίνω φωτιά -ακούς?-
Μια μέρα θα πετάξω το φόβο
Μια μέρα θα γίνω αυτό που -εγώ- θέλω..
-αυτό που ξέρω καλά να κρύβω..-
Μια μέρα θα θυμηθώ να ζήσω...