Φαιδροί σκλάβοι

Παραταγμένοι σε ένα μίζερο σαλόνι
αποχαυνωμένοι...
μπροστά σε μια παλιά οθόνη.
Αρκούμαστε σε ότι μας λένε..
Σιωπούμε...

Στοιχισμένοι μπροστά απ'το τραπέζι
λιμασμένοι...
πρόσωπα σκυθρωπά κι όμως..
Αρκούμαστε στα ψίχουλα
που μας πετάνε...

Σαν στρατιώτες στο στίβο μάχης
ακροβολισμένοι...
Εκτελούμε τις εντολές που μας δίνουν
Αρκούμαστε να "επιβιώνουμε"
όπως εκείνοι θέλουν...

Συνεπτυγμένοι..
τόσο πολλοί..μα τόσο μόνοι.
"Ευτυχισμένοι"...τάχα...
Αρκούμαστε να προσποιούμαστε
πως ζούμε...

Δε ζούμε...
Δε θα ζήσουμε ποτέ..
Γιατί είναι λίγοι αυτοί που πιάσαν
τη ζωή απ'τα μαλλιά...
Εμείς απλά αρκούμαστε...